Ik was vandaag op weg naar school (zoals wel vaker
) en las op de bus het boek Patrouilleurs aan het ijzerfront. Ongeveer halverwege mijn rit kwam er een man naast me zitten. Soms zag ik hem in mijn ooghoeken meelezen. Wanneer mijn afstap halte naderde, stak ik het boek terug mooi weg.Vraagt die man naast mij oppeens: "Excuseer maar mag ik vragen welk boek u aan het lezen was?" Ik heb dan vriendelijk uitgelegd over wat het ging, liet het boek zien.
Zegt hij oppeens, ja daar zit mijn vader (90 jaar) (wijst naar de bank schuins van ons) en zijn vader heeft 5 jaar in WO1 aan het front gevochten en is in WO2 gesneuveld doordat hij werd dood gemitrailleerd op een trein. Mijn oortjes direct op scherp.
De man die schuins voor ons zat (dus de vader van de man naast mij) heeft in WO2 ook bij de RAF gewerkt als mecanieker van de bommenwerpers.
Na nog wat gebabbel heb ik voor hem mijn email adres opgeschreven en de naam/uitgever van het boek(hij ging het kopen). Ik mag het dossier opvragen.
Dus waar een bus al niet goed voor is he!
Ik heb een man leren kennen en ik heb reclame gemaakt voor dit boek.Mvg Yente
