De VRT maakt een programma over de legerdienst!

[vleugels]

Over een goed jaar zal het precies twintig jaar geleden zijn dat de laatste lichting miliciens aan hun diensttijd begon.

Daarom zoekt de openbare omroep mannen van alle leeftijden die boeiende verhalen hebben over hun legerdienst. Straffe verhalen over nachtelijke missies, stunts die je hebt uitgehaald en absurde toestanden in het leger, maar ook mooie verhalen over kameraadschap, leren van mekaar en volwassen worden.

Heb jij boeiende dingen meegemaakt in je legerdienst, heeft ze je leven veranderd of heb je net de gekste dingen moeten doen om niet te sterven van verveling? Heb je zin dat allemaal nog eens mee te maken in je kazerne van toen, en om je kameraden van toen nog eens te ontmoeten?
Contacteer ons dan op jan.vleugels@vrt.be.

Bedankt!

[SciencePress]

Gegroet

Zoëven schreef ik een groot weekbladartikel over uw oproep, ook toegespitst op wat een contactpersoon mij suggereerde: 'legerdienst van een milicien uit een familiebedrijf'. hij kreeg toestemming om de kazerne na 'werktijd' te verlaten zodat hij kon meehelpen in het ouderlijke bedrijf: vee verzorgen. 's Anderendaags moest hij voor 7u30 aankomen in zijn kazerne. Een belangrijke gunst. Wie heeft nog zulke verhalen? Ik ben wetenschapsjournalist en documentairemaker (al tijdens mijn legerdienst was ik volop in de kazerne bezig met lezen en schrijven, want ik had daar geen echte functie). Ik maak nu ook onder meer een film over een soldaat van WO I.

[eaw458]

Gegroet

Zoëven schreef ik een groot weekbladartikel over uw oproep, ook toegespitst op wat een contactpersoon mij suggereerde: 'legerdienst van een milicien uit een familiebedrijf'. hij kreeg toestemming om de kazerne na 'werktijd' te verlaten zodat hij kon meehelpen in het ouderlijke bedrijf: vee verzorgen. 's Anderendaags moest hij voor 7u30 aankomen in zijn kazerne. Een belangrijke gunst. Wie heeft nog zulke verhalen? Ik ben wetenschapsjournalist en documentairemaker (al tijdens mijn legerdienst was ik volop in de kazerne bezig met lezen en schrijven, want ik had daar geen echte functie). Ik maak nu ook onder meer een film over een soldaat van WO I.

Was dat zo'n grote gunst? Daar schreef de eenheidscommandant toch gewoon vrij kwartier voor?

Er vallen in de geschiedenis der legerdienst wel genoeg straffe annecdotes te rapen, maar anderzijds worden de verhalen er met het keren der jaren ook nooit saaier op en zou ik me toch hoeden voor het spreekwoordelijke korreltje zout.

Veel succes met het plannen van het programa by the way. Het is dit jaar ook net 20 jaar geleden dat ik bij het 2de Regiment Lansiers mocht soldaat zijn.

Groetjes,

Walter

[SciencePress]

Gegroet

Het is maar een van de zelf beleefde gebeurtenissen. Ook ik kreeg in het HM te Elsene eens verlof om de kazerne
te verlaten. Ik had gezegd dat ik zelfstandig journalist was; dat was juist - ook al was ik toen niet in het handelsregister ingeschreven. Maar wat die milicien uit een familiebedrijf kreeg, was wel degelijk een gunst. De commandant kon dat net zo goed weigeren. Het was natuurlijk een vorm van 'discriminatie' voor de overige miliciens, want miliciens met een bijbaantje na 'de werktijd' konden toch geen vrijaf krijgen... Om bijvoorbeeld als ober in een café te gaan werken.

Ook beschreef ik hoe een analfabete jongen omging met zijn lees- en schrijfproblemen. Ik beschreef dat het leger al sinds de jaren 1950 analfabete jongens naar een opleidingsklasje in Heverlee stuurde. Gedurende vier maanden moest een milicien-onderwijzer hen leren lezen en schrijven. Daarna werden ze niet meer geholpen. In 1978-'79 ontstond daardoor het Vlaamse alfabetiseringsproject (in 1980 schreef ik daar al over voor een bekend opinieweekblad - Spectator).

Een ander feit? Drankmisbruik. Een milicien viel op de eerste verdieping door het open raam. Hij belandde op blokken met cement en bakstenen. Met twee gebroken armen en benen mocht hij zijn legerdienst voortzetten en beëindigen.

Een getrouwde milicien met een zwangere vrouw, leed armoede. Hij kon zijn gezin niet onderhouden met de uitkering van het leger. Hij was depressief...

Een vrouwelijke vrijwilligster 'tekende bij' - ook al wilde ze dat liever niet doen. Maar heel haar familie werkte in het leger: vader was onderofficier, moeder was er schoonmaakster. Niettemin bleef ze daarna heel lang in ons leger.

Kortom, een meerstemmig verhaal.

Ik kon in mijn stuk ook vertellen, dat een milicien door twee kamergenoten werd vastgebonden in zijn bed. Ze zetten dat daarna rechtop tegen een kamerwand én lieten hem zo de hele nacht staan. Staan liggen, zeg maar. 's Ochtends besprenkelden ze hem met hun verse urine. Hij gaf geen kik. Ze maakten hem los, en niemand vernam ooit wat er was gebeurd.

Dat verhaal is geen anekdote. Dat is echt gebeurd. Maar het zou te nadrukkelijk zijn om dat in een gewoon stuk te verwerken.

Ik probeerde reacties van de VRT-medewerker te ontvangen, maar ik ontving (nog) geen antwoorden. Misschien iets voor een vervolgverhaal.

Vraagje? Wat denken jullie over de legermusea in kazernes? Ik schrijf daar binnenkort over. Kent iemand een memoriaal museum in een kazerne?

[SciencePress]

Mijn stuk verscheen donderdag 20 juni 2013 in het Vlaams-Brabantse weekblad uit de druivenstreek: De Serrist.
Pas vrijdag 21 juni 2013 beantwoordde de vlijtige tv-maker mijn mail. Een week eerder vroeg ik hem of zijn
oproep in dit forum en elders, nog actueel was. Geen reactie. Jammer dus. Want hij schreef mij dat hij genoeg
reacties kreeg en nu volop bezig is de getuigenissen te filmen.

Geen nood voor mij, maar een 'oproeper' zou toch beter later meedelen, dat de oproep niet meer geldt. Dat
schreef ik ook naar de tv-maker en zijn persdienst in de VRT Ik ken de werkomstandigheden en de drukte voor
opnames, want ik maakte ook al documentaires sinds mijn BRT-tijd (vanaf 1987) en mijn eigen producties sinds
1990. Ook geen voltooid verleden tijd voor, trouwens, en daarom schreef ik in mijn stuk, dat de actieve en
gepensioneerde druiventelers ook mij mogen melden, dat ze hun verhaal willen vertellen. Hoe gingen zij als
zoon van een druiventelersfamilie om met hun legerdienst? Dat kan best een interessante invalshoek zijn.
Mijn documentaires over de druiventelers, zijn bestemd voor dvd-verkoop en voorstellingen.

Maar ik voelde me wel wat voor schut gezet, ook al kon ik een mooi stuk schrijven en publiceren.

Nu moet ik mijn lezers op de hoogte brengen van het bericht van de tv-maker. Ik wil hen niet teleurstellen, maar
ik vrees dat de tv-maker daar niet mee bezig is. Typisch voor de drukte en de soms typerende 'concentratie'
en 'werkwijze'... Ook al werk ik anders, ik ken dat...

Daarom deze mededeling én een vraag aan de meelezers:

Wat weet u over het 'model C' dat in ABL werd gehanteerd? Heette dat 'C' omdat dat in het Frans stond voor
'correction'? En in het Nederlands 'Tuchtstraf?'

Zelf bewaar ik een mooie verzameling 'model C's' maar ze liggen in een voorlopig onbereikbaar deel van mijn
professioneel archief.

De titel voor mijn vervolgstukje? 'Een model C. voor de VRT?'


Dank en groeten!

[one_O_five]

Zo als ik al onder Uw andere bijdrage over het model C schreef, waarom denkt ge dat ik zelf niet op die vraag van de VRT gereageerd heb

[SciencePress]

Zie mijn reactie onder 'Model C.'

Eerst waren dat 'koeken' niet? Daarna werden het 'ballen'?

In Verviers was er in 1979 een compagniecommandant die Balthasar heette. Ik noemde hem 'ballenbazaar'...