Op wacht.... met GROTE schrik !!!

Sterke verhalen waar het Belgische leger centraal staat.

Moderators: Exjager, piot1940, Bram1940

Plaats reactie
charlie
Berichten: 7
Lid geworden op: 23 feb 2013 13:50

Op wacht.... met GROTE schrik !!!

Bericht door charlie »

Zoals reeds eerder aangehaald in een vorig verhaal, “klopte” ik mijn legerdienst in het jaar onzes Heren 1977 in Weiden, Duitsland. Ik had een tof en rustig jobke bij het verdeelcentrum van de binnenkomende post, een fantastische “chef”, een pak toffe kameraden en alle avonden immens grote dorst. Men kan het slechter treffen.

Het kortste dat we bij “actieve” dienst kwamen, was als we wacht moesten lopen. Ik zat nu eenmaal bij een administratieve eenheid, dus echt veel actie heb ik nooit gezien en dat was maar goed ook, want een echte “dappere” was ik niet. Toch was wachtlopen soms een interessante onderbreking in de sleur van alledag. Ik deed het wel graag, zolang het maar in de kazerne zelf was, want daar kende ik mijn weg goed en voelde ik mij sterk. Als SM moesten we trouwens maar “shiften” van 12 uur kloppen, ik denk van 20 uur ‘s avonds tot 8 uur ‘s morgens, omdat de posten tijdens de dag werden bemand door RP’s of MP’s (verbeter me als ik verkeerd ben, links en rechts zitten er gaten in mijn kalkhersenen). Je stond een tijdje aan de poort om te controleren wie er binnen- of buitenkwam, ofwel deed je een toertje door de kazerne of je lag een paar uur te maffen achter in het wachtlokaal. Je was nooit alleen en je was van alle gemakken voorzien, in feite een luxe situatie.

Evenwel was er een plaats waar ik liever geen wacht liep. Af en toe moesten we "te velde" ergens in een munitiedepot een 24-uurs wacht gaan optrekken om in het oog te houden of de kogels en obussen er niet van zelf zouden uitmuizen. Ik heb er totaal geen idee meer van waar dat depot juist was. Ongeveer driekwart uur karren met een Bedford, dus ZO ver van Keulen zal het wel niet geweest zijn.....
Wel weet ik nog dat vlak ernaast, enkel gescheiden door een draad, de Duitsers ook zo een depot hadden. Die mannen patrouilleerden met honden die ze soms lieten loslopen, en als je weet dat er in die draad gaten waren waar je rustig met een tank door kon, kan je wel begrijpen dat moeders mooiste en zijn collega's af en toe een serieuze sprint moesten trekken om in het wachtlokaal of aan een "mirador" te geraken om niet gebeten te worden. En die Duitsers maar lachen.... Misschien wilden die beesten alleen maar spelen, maar ik ben nooit gestopt om het te vragen....

Het terrein van het depot was in feite een zeer grote rechthoek, met op elke hoek een "mirador" of wachttoren van een 10-tal meter hoog. Langs een ladder (of een trap ?) klom je tot op een omheind platform op 10 meter hoogte, door een valluik, en daar stond dan een soort van hut op met een plat dak en een venster in elke wand. Op het dak stonden zoeklichten die elke nacht aangestoken werden. In alle geval, ik kwam daar niet graag, dat was daar niet plezant.

En daar heb ik op een nacht de schrik van mijn leven gepakt. We waren met acht man : een sergeant, een korporaal en 6 miliciens. De "gradés" waren nog van de slechtste niet, want in plaats van 2 uur wacht-op, piket of rust, mochten we "shiften" van 4 uur draaien. Om één of andere reden vonden we dat beter, misschien omdat we dan langer met de kaarten konden spelen, of langer konden slapen. Er waren wel 4 miradors, maar er werden er maar 2 gebruikt, wegens gebrek aan volk : mirador 1 bij de ingang naast het wachtlokaal en mirador 3 in vogelvlucht ongeveer 500 meter verder in de tegenovergestelde hoek van het terrein.
Er werd "strootje" getrokken voor de toewijzing en bibi had prijs : mirador 3... En ik was al zo een held.....
De "gelukkigen" van mirador 1 zaten op hun gemak, zo kort bij het wachtlokaal, en konden van op hun platform nog een klapke doen met de mannen van piket, maar mirador 3, dat was een ander paar mouwen. Je moest er niet alleen solo naar toe lopen in de pikkendonker (op het terrein zelf stonden geen lichten, enkel de zoeklichten op de miradors brandden), je zat constant in de rats over die Duitse knuppels van daarnaast met hun loslopende honden, maar je zat er ook in het putteke van de nacht 4 volle uren moederziel alleen. De officier van wacht kwam soms zijn opwachting maken in het wachtlokaal, maar geen haar op zijn hoofd dacht eraan om die achterste toren op het terrein te gaan controleren. En in dat hutje boven op de mirador was het armoede troef... Er was NIKS, geen tafel, geen stoel, geen bank, geen verwarming, totaal niks.
Een vuile vieze vloer van 4 meter op 2 en dat was het. Aan één van de wanden hing een veldtelefoon die niet werkte, dus je was echt afgesneden van de buitenwereld.
Vergeet niet dat dit gebeurde in 1977 in Duitsland. De Baader-Meinhoff groep liep op haar laatste poten en er hadden ons verhalen bereikt van overvallen door gewapende groepen op politiekantoren en munitiedepots. Als je dan een uur of 4 in de pikkendonker in een vreemd land op groen uitgeslagen kogels en obussen moet gaan staan loeren, dan was je er echt niet gerust op, geloof me.
Wat zeg je, dat we toch gewapend waren ? Natuurlijk, we waren tot de tanden gewapend met een Vigneron en...... 10 (tien) kogels. Die kogels moesten we, nadat ze tot 4 keer toe waren geteld bij de aanname, in onze laden steken en die lader.... moesten we in de zijzak van onze broek steken. De lader mocht onder geen enkel beding op het wapen worden gestoken, laat staan dat je dan doorlaadde om een patroon in de kamer te brengen, dan was je pas goed rijp voor de krijgsraad. Stel je voor zeg, een soldaat op wacht met een geladen wapen ??? Dat kan toch niet !!! Als je dan op de hoogte was van de schieteigenschappen van de Vigneron, was je beter om je kogels met de hand richting vijand te smijten, dan was je zeker dat ze toch in de goede richting gingen.... Zo heel veilig
voelde ik mij toch niet op dat moment, Vigneron of niet....

Den deze dus, goed warm ingepakt, tegen middernacht het terrein overgestoken naar mirador 3 om mijn opgeluchte maat te gaan aflossen. Goed tot daar geraakt, onderweg letterlijk en figuurlijk
geen hond gezien, zelfs geen Duitse. Dat was ook nogal moeilijk, want er hing een dichte mist en verder dan 20 meter kon je toch niet kijken. Door de zoeklichten die in de mist schenen hing er een nogal spookachtige sfeer, en buiten mijn voetstappen was er geen enkel geluid te horen, alles werd gedempt door die vuile mist.
Bon, ik kom aan "mijn" mirador en mijn maat stond beneden al te wachten om naar het wachtlokaal te crossen en zich gaan op te warmen. Ik kruip de ladder (trap ?) op, doe het valluik van het platform dicht, ga het hutje in en sluit de deur achter me. 4 uur geestdodende eenzaamheid stonden me te wachten en er was door het raam letterlijk niets te zien. Zelfs de grond was moeilijk waarneembaar van die hoogte. En het was er stil, doodstil. In de zomernachten was er ten minste nog een beetje achtergrondgeluid van de omliggende velden door nachtdiertjes en zo, maar nu, zo vroeg in het voorjaar, was het een totale stilte en het enige wat je kon horen was het ruisen van het bloed in je eigen oren. Zo stil dus. Neem die stilte, vermenigvuldig met 10 en steek ze in een geluidsdichte kamer, dan heb je een idee...

Daar ben je dan met niets om je bezig te houden, en dan doe je het meest logische : je legt je poncho in een hoekje en je strekt je er op uit, met je helm als hoofdkussen en probeert je ogen te sluiten en alleen aan prettige dingen te denken. Een tijdje ging dat goed en toen viel er wat stof op mijn gezicht en ik was direct klaar wakker. Slik...
Op het eerste zicht zou dat normaal moeten zijn in zo een oud versleten kot dat nog nooit een borstel of zeemlap gezien had, maar een minuutje later kwam er terug wat stof naar beneden, iets verder van mij af....en wat later opnieuw... en opnieuw, nu nog verder... en zo ging het maar door tot er zich een echt spoor van stof begon te ontwikkelen, dwars door de hut en terug. Den deze rood worden, slikken en bibberen....
Ik hoorde nu ook iets, boven, op het dak... Het waren geen echte stappen, eerder een soort geschuif, van de ene kant van het dak naar de andere, zeer licht, heimelijk en aanhoudend.....
Ik had schrik, jongens, zo bang was ik nog nooit geweest. En maar bibberen.... De dichtstbijzijnde hulp was op meer dan 500 meter, en die verdomde telefoon werkte niet...
En dan begint er van alles door je hoofd te malen, het stomste eerst (Baader-Meinhof, infiltranten, ze gaan me hier dooddoen, waarom weer bij mij.....) en ga je echt panikeren. Ik was al zo ver dat ik stillekes was rechtgestaan en mijn Vigneron op het plafond hield gericht. Even later vond ik dat nog niet genoeg verdediging (ik kon er even goed mee kloppen) en met wat paniekerig gepruts kreeg ik eindelijk de lader op het wapen geduwd. Doorladen durfde ik niet; dat zou te veel lawaai maken, dacht ik. En ondertussen maar bibberen en zweten.... En dat stof bleef maar neerkomen en dat geruis/gestap voortduren, van de ene kant naar de andere.
Op een gegeven moment moet je toch iets doen en ik probeerde mijzelf te vermannen. ik sloop stillekes naar de deur en zette mij gereed. Toen het geluid vlak boven mij was, rukte ik de deur open, sprong erdoor op het platform en richtte mijn spuit op het dak. En daar.... daar zag ik twee gelige ogen op mij neerkijken en ik dacht dat ik door de grond ging. Vlak daarop gingen twee grote vlerken open en verhief zich met een hees gekrast "oehoe" de grootste uil van het dak die ik ooit gezien heb en verdween in de mist..... Jawadde, mannekes, wat een opluchting !
Dat stom stuk uil had de hele tijd op het dak van de hut heen en weer gelopen. Die gasten wippen niet op twee poten tegelijk, nee, die stappen en vandaar het ruisend geluid. En aangezien meneer de uil niet van de kleinste was, was zijn gewicht voldoende om het stof van het smerige plafond te laten vallen... recht op bibi.

Ik schaam mij er zeker niet voor om te zeggen dat mijn billen toegeknepen waren van de schrik. Dat beest had dan ook alle omstandigheden mee om mij de stuipen op het lijf te jagen (donker, koud, dichte mist, ver van alles en iedereen, doodstil....) en ik ben er toch een tijd niet goed van geweest....
Later heb ik dan toch de lader van mijn Vigneron geprutst en terug in mijn zak gestoken. Ik vond dat ik al opwinding genoeg had gehad voor één nacht en wilde geen ballen riskeren voor iets waar ik geen heldhaftige uitleg voor kon geven.
Wachtlopen heb ik nog veel gedaan, heel veel, maar ik kon het toch draaien en keren dat het in de kazerne zelf was. Ik ben nooit een nachtdier geweest.....

Charlie - 77/18182
Gebruikersavatar
Spitfire
Berichten: 74
Lid geworden op: 22 dec 2011 12:35

Re: Op wacht.... met GROTE schrik !!!

Bericht door Spitfire »

Charlie,

Prachtig verhaal, ik kan mij de situatie zo ongeveer voorstellen en begrijp goed dat een normale mens de "bibbers" krijgt op zo een moment.
Ikzelf heb ook nog een uitzonderlijk moment meegemaakt op wacht met een bange officier maar dat vertel ik hier later nog wel eens.

Grtz.

Luc 8-)
Gebruikersavatar
one_O_five
Admin
Berichten: 3966
Lid geworden op: 28 mei 2011 14:01
Locatie: Lummen

Re: Op wacht.... met GROTE schrik !!!

Bericht door one_O_five »

Doet me aan onze mascotte denken, de pony "Chapska" durfde al eens uitbreken, wreed verschieten als ge op ronde om de hoek draait en die staat ineens een meter voor U met een brede grijs en een BRRRRRR op zijn muil.
Gebruikersavatar
Scubaluc
Berichten: 65
Lid geworden op: 29 mei 2011 21:59
Locatie: Gent

Re: Op wacht.... met GROTE schrik !!!

Bericht door Scubaluc »

Wat een verhaal, en zo herkenbaar. :D
2e Reg. Gidsen
Plaats reactie

Terug naar “Sterke verhalen - histoires fortes”