Waarom ex-para's vaak hun heil zoeken bij motorbendes

[Gepard]

In Genk worden drie Outlaws vermoord en wat blijkt? Van alle betrokkenen zijn er minstens drie voormalige paracommando's. Geen verrassing voor specialisten, die al langer weten dat ex-militairen, en vooral para's, zich vaak aangesproken voelen door het sfeertje van motoren, broederschap en machogedrag bij de motorbendes. ‘Het is een surrogaat voor hun leven binnen het leger.'

‘Para's zijn sensatiezoekers. Ze worden erop getraind om om te gaan met moeilijke, chaotische en zelfs levensbedreigende omstandigheden. Een deel daarvan is bij de para's gegaan omdat ze een natuurlijke hang hebben naar activiteiten die hen een kick bezorgen. Bij een ander deel is het aangeleerd gedrag. Ze worden sensatiezoeker tijdens de opleiding. En dat is allemaal geen probleem, zolang ze binnen de streng gecontroleerde omgeving van het leger blijven. Vraag is alleen wat ze nadien, als ze weer gewoon burger worden, met die zucht naar sensatie moeten doen.'

Aan het woord is Jacques Mylle, hoogleraar Psychologie en Didactiek aan de Koninklijke Militaire School. Hij pleit voor meer nazorg voor para's die de dienst verlaten. ‘We zouden die mannen moeten voorbereiden op hun terugkeer naar het gewone leven. Hen onttrainen, zeg maar. Hen de drang naar sensatie ontleren. Of er op zijn minst voor zorgen dat ze een legaal en sociaal aanvaard alternatief vinden als uitlaatklep.'

Uitlaatklep

Veel ex-para's vinden bijvoorbeeld zo'n uitlaatklep in vechtsporten. ‘Ze blijven parachute springen of gaan bergen beklimmen. Bij anderen ontaardt die drang dan weer in overmatig drinken en cafégevechten. En nog anderen zoeken een surrogaat voor hun leven binnen het leger, en vinden dat in zo'n motorbende. Het zijn vooral de mannen met een eerder zwakke persoonlijkheid en een laag zelfbeeld. Ze hebben nood aan een groep waarmee ze zich kunnen identificeren. Binnen zo'n motorbende vinden ze een duidelijke structuur, broederschap, uiterlijke kentekens. Ze trekken zich daaraan op, vinden er een sociale status.'

Voor speurders gespecialiseerd in motorbendes is de aanwezigheid van ex-militairen geen verrassing. Elke chapter van de Hells Angels of de Outlaws telt wel enkele leden met een militair verleden. Het zijn ook oud-militairen die Hells Angels in 1948 in Californië gesticht hebben. Otto Friendli, een veteraan uit de Tweede Wereldoorlog, zou de club opgericht hebben. En omdat er in die tijd een rijke voorraad was aan ‘verveelde oorlogsveteranen op zoek naar avontuur' vond hij al snel medestanders.

Verplicht vertrek

De mannen die in de criminaliteit of bij motorbendes verzeild geraken, zijn volgens Mylle vaak mannen die eigenlijk nooit bij de para's hadden mogen komen. ‘Maar de Belgische manier van selecteren is er eentje waarbij iedereen die aan de normen voldoet toegelaten wordt, tenzij er tegenindicaties zijn.'

Het gevolg is wel dat er mensen toegelaten worden die eigenlijk niet bij de para's thuishoren, meent Mylle. ‘Sommigen vallen er na verloop van tijd uit, bijvoorbeeld omdat ze plots over de schreef gaan en verplicht moeten vertrekken. Die vormen buiten een extra gevaar, want ze zitten ook nog eens vol frustratie door hun mislukking.'

Ontstressen op reis

Net om ontsporingen tegen te gaan, is Mylle een groot voorstander van het aanpassingsprogramma in Cyprus, dat de Belgische legertop graag zou willen organiseren voor militairen die in Afghanistan gediend hebben. Het gaat om een soort ontstressingsreis. Maar Pieter De Crem, minister van Defensie, verzet zich daartegen.

‘Dat soort reizen biedt de mogelijkheid om stoom af te laten en tot rust te komen, vóór die mannen weer naar huis gaan. Ze kunnen er afkicken van het gevaar en van de intense ervaringen tijdens de missie, en er zijn gesprekken met onder meer een militair psycholoog om de thuiskomst voor te bereiden. In mijn ogen is het op langere termijn dan ook een vergissing van De Crem om daar niet in te investeren.'

[link2]Voor de reacties,http://www.nieuwsblad.be/article/detail ... d=N43BIU5M[/link2]

[one_O_five]

Dat hier een psycholoog aan het schrijven was is duidelijk maar volgens mij belicht hij het probleem eenzijdig ...

Voor zo ver ik me de laatste veertig jaar kan herinneren is het de pers die telkens er iets ernstig gebeurd zo als nu het geval was de kranten er onmiddellijk in het groot ex-para gaan op blokletteren.
Dat men nu eerst eens de mensen van pers op hun vingers tikt, lang geleden toen er nog diensplichtigen bij de para's waren gebeurde dat regelmatig, ook al was de betrokkene reeds twintig jaar afgezwaaid, voor de pers was het nog altijd "ex-para".
Een dergelijke manier van berichtgeving is volgens mij niet meer van deze tijd, dat defensie hier nu eens tegen optreed, principieel worden zo niet alleen de para's maar heel het Belgisch leger door het slijk gehaald.