Bataljonsvlag

[Paddy]

Geplaatst: 03 Okt 2010 16:26

Hallo,

Een vraagje voor de kenners:

Heeft iemand een afbeelding van een bataljonsvlag anno 1914? Had zo'n vlag/wimpel dezelfde status als een regimentsvlag?

groeten,
Bert

[Paddy]

Goeiedag Clash, welkom alhier.
Een bataljon is eigenlijk hetzelfde als een regiment.
De vlag was toenertijd HET symbool van de eenheid en werd aanvankelijk overal meegedragen.
Het was in die mate zo belangrijk dat ze, indien de drager viel, ze onmiddellijk weer werd opgepikt door de volgende.
Het was tevens bij een stormloop het richtpunt van de richting waarin het bataljon optrok.
Dit tot in het prille begin van WOI, later bleek het een enig richtpunt voor de artillerie te zijn en werden de vaandels wijselijk weggehouden van de frontlijn.

Uit het handboek :
Emblemen en eervolle vermeldingen van de eenheden :
Het gebruik van herkenningstekens bij het leger is niets nieuws. Reeds van oudsher schaarden strijders zich rond symbolen die hun gemeenschappelijk vechters¬ideaal vertolkten. Aanvankelijk verschenen hiertoe afbeeldingen van heilige dieren op staken en stokken. Geleidelijk aan echter kwamen geschilderde of geborduurde doeken in gebruik. Vaak werden hierop dieren afgebeeld, of men bracht er cijfers of leuzen op aan, die alle ertoe bijdroegen de eigen aard en het eigen strijdopzet van de groep uit te drukken.
In de loop der tijden werden dergelijke fetish-symbolen door andere tekens vervangen : in de middeleeuwen inspireerden de banieren zich aan het wapenschild van de landheren : ze voeren dezelfde kleuren. Het doek werd vastgehecht zoals dit reeds vroeg in alle kerken van de Christenheid de gewoonte was. Pas in de 15de eeuw werd de vlaggestok vrijwel algemeen gebruikt.
Eerst ook ging de verering uit naar de figuur die op het embleem afgebeeld werd en had deze - als verwijzingsfunctie - louter een gevoelswaarde. Op het einde van de 18de eeuw echter werd het vaandel zelf voorwerp van die verering en haalde het zijn waarde niet meer uit die verwijzing. Napoleon wist een ware cultus voor het vaandel te scheppen, terwijl hij de emblemen zelf aan een streng door¬gevoerde eenvormigheid onderwierp, Een ware vaandelmystiek ontstond. Wee hem, die een vaandel aan de vijand kwijtraakte!

1. DE NATIONALE
De dag na de historische voorstelling van ' De Stomme van Portici' werden de Brusselse straten met vlaggen -van alle slag en kleur versierd. Toch dachten de jonge opstandelingen er toen reeds aan zich onder een zelfde vaandel te scharen. Zo zouden ze een herkenningsteken en een symbool hebben in hun strijd om zelf-beschikking en onafhankelijkheid.
Lucien JOTTRAND, advocaat en journalist, liet zich door een oud familie¬sieraad inspireren. Door het verloop van de gebeurtenissen tot snelle handeling ge¬dwongen, gaf hij aan zijn vriend Edouard DUCPETIAUX, doctor in de Rechten en publicist, de opdracht twee vlaggen te vervaardigen « in de oude kleuren rood, geel en zwart van de Brabantse revolutie». In alle haast naaide een handelaarster uit de Heuvelstraat, Mevrouw ABTS, deze emblemen en dezelfde dag nog, 26 augus tus 1830, waren ze klaar. Eén ervan werd op de Grote Markt uitgestoken, tussen 9 en 11 uur in de morgen; het andere vaandel werd in de namiddag aan het Hoofd van de 1ste Compagnie Burgerwacht meegedragen. Theodore VAN HULST, een bediende van het Ministerie van Oorlog, was de fiere vaandrig.
Die kleuren vonden aanstonds de grootste bijval en dra werden ze als de Belgische kleuren aangezien. Elk vaandel bestond uit drie banden merinoswol, die elk afzonderlijk loodrecht aan de stok vastgemaakt waren, rood bovenaan, zwart onderaan en geel in het midden. Door de kleurenbanden op die wijze aan de stok te hechten, waren stof en naaiwerk beter tegen wind en weer bestand.
Het vaandel met de Brabantse kleuren verspreidde zich snel over heel het land. Op 30 september 1830 bepaalde een voorschrift van de Stadswacht dat « de Wacht verder de oude Brabantse kleuren, rood, geel en zwart, moest dragen s , Dit is de eerste officiële tekst waarover we beschikken.
Op 16 oktober besloot een regeling voor militaire organisatie dat de officieren, onderofficieren en soldaten de kokarde met de rode, gele en zwarte kleuren moesten dragen, maar bepaalde dat de plaatselijke stadswachten niettemin de kleuren van de provincie of van de gemeente mochten behouden. Een bijkomend besluit van 30 oktober verplichtte het hele leger tot het dragen van deze kokarde.
De officiële documenten beschrijven de schakeringen van het rood en het geel niet. Toch mogen wij aannemen dat het gaat om amarantrood en okergeel. Deze kleuren waren in die tijd bij de Belgen in zwang. Er blijft echter een moeilijker vraag. Waarom had de scheepsvlag vertikale en het vaandel horizontale banden ? Misschien omdat de matrozen een vlag, met eenzelfde ontwerp als dat van het vaandel, zouden kunnen verwarren met het Hollands paviljoen, dat ook drie hori¬zontale banden had, een rode, een witte en een blauwe. Mogelijk is ook dat men niet onmiddellijk gemerkt heeft dat de schikking van de kleuren van de scheepsvlag niet overeenkwam met die van het vaandel.
Op aandringen van Burggraaf VILAlN XlIII werd een artikel betreffende het nationaal vaandel in de Grondwet opgenomen. De tekst van het artikel 125 luidt : «De Belgische Natie voert als kleuren : rood, geel en zwart, en als Rijks¬wapen den Belgischen Leeuw met de spreuk : «EENDRACHT MAAKT MACHT» (1). Op 7 februari 1831 gaf het Nationaal Congres dus een officieel karakter aan een toestand die reeds bestond, zonder zich echter te bekommeren om de tegenstrijdigheid, waarop wij reeds eerder gewezen hebben.
Daarentegen bepaalden het Departement van de Marine, in zijn verklaring van 15 september 1831, en het Departement voor Binnenlandse Zaken in zijn boodschap van 12 oktober 1831, dat de zwarte band vastgehecht moest worden aan de hijskant of aan de vlaggestok. Hierdoor werd de overeenkomst tussen de scheepsvlag en het vaandel bereikt.
Toch bleven de twee schikkingen van de kleurenbanden, vertikaal en hori¬zontaal, enige tijd naast elkaar' voortbestaan. Bij koninklijk besluit van 13 sep¬tember 1832 ontvingen aldus 100 gemeenten, die zich tijdens de bevrijding van het land hadden onderscheiden, ere-vaandels naar het ontwerp van het vaandel van augustus 1830. Ter gelegenheid van de herdenkingsfeesten van de Omwenteling, die in september 1838 op het getouw gezet werden, wapperden vaandels met hori¬zontale banden naast de nieuwe vaandels. Nog éénmaal, een laatste herinnering aan die dagen van bloedvergieten ...

2. DE OFFICIELE EMBLEMEN

Ook de emblemen van ons leger hebben een eigen geschiedenis, die innig verbonden is met die van het onafhankelijk België. Bij overhandigingen werden zij met luister omringd, bij wapenschouwingen en bij eedafleggingen meegedragen, en sommige zelfs wakkerden in het vuur van de strijd de vechtlust van de soldaten aan. Fier wapperden zij in de wind van de overwinning, tintelend met hun op¬schriften in gouden letters. Maar op de vooravond van de nederlaag verwijderde het noodlot ze uit het s!rijdgewoel. Ze zouden angstvallig verborgen worden.
Reeds in oktober 1830 had het jonge Belgische leger de nationale kleuren aangenomen. Ontelbare keren hesen de eerste compagnies - zelfs zij die tijdelijk opgericht waren - het driekleurig embleem met de horizontale banden, waarop vermeldingen prijkten die dikwijls op hun oorsprong duidden.
Bij besluit van de Regent van 30 maart 1831 werden vaste regimenten ge¬vormd. Op 18 oktober gaf de Minister van Oorlog, Charles de BROUCKERE, in het dagelijks order de volgende richtlijnen : “In afwachting dat de regimenten (officiële) emblemen zuIlen ontvangen, mogen zij slechts een voorlopig embleem in het 2de bataljon behouden. De andere zullen door vlaggen vervangen worden “
Kolonel J. LEBOUTTE, commandant van het 4de Infanterieregiment ontving op 1 december 1831 op het Koningsplein te Brussel, het allereerste officieel em¬bleem in de drie kleuren uit de handen van Koning Leopold I. Op die wijze wou de vorst zijn dank betuigen aan de kolonel en zijn mannen die zich tijdens de recente en trieste Tiendaagse Veldtocht hadden onderscheiden. Dit vaandel, en de andere officiële regimentsemblemen van het Belgisch leger zullen alle in de driekleur zijn met de vertikale banden, zwart aan de stok. Bovenop de stok bevindt zich de Belgische leeuw die reeds sedert 1168 onze blazoenen en zegels siert. Een klauwende leeuw op een voetstuk dat rust op een krans van laurier- en eikebladeren, Deze ver¬sieringen werden waarschijnlijk overgenomen van de Hollandse vlag van 1820 : de leeuw der Nederlanden, steunend op een bundel pijlen en met het geheven zwaard is het evenbeeld van de Belgische Leeuw; het Hollands opschrift: «KONING EN VADERLAND » dat op het voetstuk geschreven stond, werd door de nationale leuze vervangen, en tenslotte het monogram van Koning WILLEM door dat van Koning LEOPOLD I. De naam van het regiment werd niet op het voetstuk vermeld.
De eerste vaandels droegen geen eervolle vermeldingen, maar waren de be¬loning voor de dappere daden in 1830-1831 (1). Verder vonden de mensen van toen het overbodig deze daden door opschriften en eervolle vermeldingen te be vestigen.
Er bestonden geen strenge richtlijnen voor de officiële regimentsvaandels. De eerste emblemen waren vierkantig of rechthoekig, met zijden tussen 60 en 120 cm. Alleen het borduursel, de franje en de goudkoord zijn overal dezelfde en doen ons, misschien is het louter toeval, denken aan de insignes van de graden in ons
jonge leger.
Gedurende een eeuw werd het formaat van de emblemen, de gebruikte stof, de wijze van vasthechting aan de stok door geen enkel voorschrift vastgesteld.
Vanaf de eerste wereldoorlog werden op de doeken de eervolle vermeldingen die de regimenten hadden ontvangen, geborduurd, naargelang de beschikbare ruimte en de inspiratie van het ogenblik.
Een uniformisatie van de emblemen was toch noodzakelijk. Het koninklijk besluit van 12 november 1930 bepaalde dat de vaandels, standaarden en vlaggen van het leger en van de Rijkswacht van dan af twee kanten zouden hebben en met drie banden in de nationale kleuren; al deze emblemen zijn van vierkantig formaat, zijde 90 cm voor de vaandels van de Infanterie, zijde 80 cm voor de standaarden van de Cavalerie en van de Artillerie en zijde 70 cm voor de vlaggen van de Genie en de Transmissietroepen. Een beschrijvende nota van het Ministerie van Lands¬verdediging bepaalde in 1951 in detail de afmetingen, de samenstelling en versier¬selen van oe emblemen, evenals de wijze waarop de toegelaten opschritten moesten aangebracht worden (in het Frans van de stok weg en op de andere kant in het Vlaams naar de stok toe).
Onder het bewind van LEOPOLD I ontvingen onze regimenten een twintigtal emblemen. De opvolgers van de Koning gaven aan de nieuwe eenheden die opge¬richt werden, vaandels, standaarden en vlaggen. Zij maken deel uit van het leven van de regimenten en zijn steeds aanwezig bij de vaderlandse feesten, bij de her-denkingen van verjaardagen en bij de begrafenissen van onze vorsten.
Hoe ouder een embleem is, hoe mooier ... Het dwingt verering af. Het wordt een stuk geschiedenis van het regiment; zelfs het kleinste detail mag niet gewijzigd worden. ln oorlogstijd wordt het nooit aan de vijand verspeeld; desnoods wordt het verbrand of vernietigd. Slechts door de vijand met geweld in het nauw gedreven, kan een eenheid haar embleem kwijtraken. In vredestijd is er voor de korpsoverste geen genade indien hij het niet als een waardevol sieraad bewaart.
Tijdens de oorlog 1914-1918 werd het vaandel dikwijls in de aanval of bij de bestorming meegevoerd. Het was een richtpunt. Verschillende emblemen van eenheden, die in 1914 ontbonden werden, werden aan het Arsenaal van Antwerpen toevertrouwd en daarna verzonden naar Calais en Graville (Le Havre). Enkele gingen waarschijnlijk verloren in de brand die op 11 december 1915 de munitie¬opslagplaatsen van de werkhuizen van de Belgische basis teisterde. Bij die ramp kwamen 100 Belgische militairen en arbeiders om het leven .
Het Koninklijk Museum van het Leger is door de traditie en de geschiedenis de bewaarder geworden van onze militaire pronkstukken en is daarom verantwoor¬delijk voor het behoud van de emblemen van ontbonden eenheden, die het in vre¬destijd toevertrouwd kreeg.
Zo ook werden 9 februari 1926, na de ontbinding van het veldleger, vele emblemen aan het Koninklijk Museum van het Leger overgedragen en onderge¬bracht in een reliekenkast die gebouwd werd met de opbrengsten van een publieke geldinzameling, op het initiatief van de kring « La Fourragère» en van het dag-blad « La Nation Belge ».
In mei 1940 kenden onze 135 emblemen een verschillend lot. Op de voor¬avond van de capitulatie gaf Koning LEOPOLD III het bevel aan het Groot Hoofd¬kwartier onze emblemen te redden : « Geen enkel mag ongeschonden in de handen van de vijand terechtkomen». Dit bevel wordt stipt uitgevoerd.
«Op 27 mei te 16,00 uur,- zo vertelt generaal VAN OVERSTRAETEN,¬was ik zelf in de weer met het lot van de vaandels en van de standaarden. Ik had reeds het bevel gegeven om deze onverwijld aan het Groot Hoofdkwartier toe te vertrouwen, om ze naar een veilig oord over te brengen. »
Een aantal regimenten hebben spijtig genoeg deze richtlijnen niet tijdig ont¬vangen. Zo kwam het dat sommige vaandels door de korpsoversten of door het Groot Hoofdkwartier werden verbrand. Andere werden in aparte schuilhoeken weggestopt.
De Heer L. LECONTE, Hoofdconservator van het Koninklijke Museum van het Leger, kon ook de officiële emblemen die in het museum bewaard werden, aan de vijand ontrukken:
Niettegenstaande de bevelen van het protocol, bijlage 1 van de capitulatie¬besprekingen van 28 mei, werd geen enkel embleem aan de vijand uitgeleverd.
Sedert oktober 1944 werden in het Koninklijk Museum van het Lezer de em¬blemen verzameld die tijdens de oorlog op de vijand buitgemaakt werden.
Weldra werd eraan gedacht nieuwe emblemen te vervaardigen die de ge¬trouwe weergave zouden zijn van de oude vaandels, standaarden en vlaggen, om ze te schenken aan de eenheden van het nieuwe leger.


3. REGLEMENTAIRE VOORSCHRIFTEN

- De emblemen

Het koninklijk besluit van 12 november 1930 bepaalt OP concrete wijze de juiste afmetingen van d~ officiële militaire emblemen (5). Technische details worden gegeven in de Ministeriële Omzendbrief/MLV/SGA/SAE 159 van 2 juli 1952. met name : Beschrijvende nota van de vaandels, vlaggen en standaarden van het leger.
De bataljons van het actieve lezer behouden hun emblemen die moeten be¬waard worden in het bureau van de korpsoverste (artikel 203 van de Richtlijnen voor de inwendige dienst, uitgave 1958).
De emblemen van de reservebataljons en van de ontbonden korpsen worden aan het Koninklijk Museum van het Lezer overgedragen of uitzonderlijk ter be¬waring gegeven aan bepaalde organismen. In geval van wederoproeping worden de emblemen die bij het Koninklijk Museum van het Lezer werden ingeleverd, over-handigd aan de reserve-eenheden door de directeur van het Wapen.
Bij koninklijk besluit wordt een nieuw embleem aan een nieuw bataljon toe¬gekend. Zijne Majesteit de Koning overhandigt het embleem aan de korpsoverste. Aan een nieuw korps dat de tradities en bijgevolg het embleem van een vroegere eenheid overneemt, wordt dit embleem slechts toegekend bij koninklijk besluit in dien het nieuw korps in benaming verschilt van zijn traditie-eenheid. Het embleem wordt plechtig door een hoge militaire overheid overhandigd.
Iedere beschadiging aan emblemen moet aan SDH medegedeeld worden.
Alleen deze dienst is gemachtigd het embleem door een gespecialiseerde firma te laten herstellen.

- De eervolle vermeldingen

De eervolle vermeldingen van de traditieeenheden, die verschijnen in het Leger¬dagorder worden door de huidige eenheden overgenomen. De geërfde eervolle ver¬meldingen bestaan naast die, verworven door de eenheden.
Wij stippen hierbij aan dat «Veldtocht 1914-1918» geen eervolle ver¬melding is.
De eervoIIe vermeldingen geven het recht de nestels te dragen die door het koninklijk besluit van 26 oktober 1918 gecreëerd werden. De nestels worden bij koninklijk besluit toegekend.
De nestel in de kleuren van het lint van het Oorlogskruis wordt verleend aan eenheden die twee eervolle vermeldingen in het LDO verworven hebben; de nestel in de kleuren van het lint van de Leopoldsorde gaat naar eenheden die minstens vier eervolle vermeldingen verworven hebben. Het koninklijk besluit nr 1598 van 26 maart 1953, opgenomen in het AO 255153 schept drie klassen in de nestel van de Leopoldsorde.

Eenheid die :
1- zestien eervolle vermeldingen verworven heeft zal minstens de nestel eerste klasse ontvangen, waarvan de koord met drie gouddraden doorvlochten is ;
2- acht eervolle vermeidinzen verworven heeft zal minstens de nestel tweede klasse ontvangen, waarvan de koord met drie zilverdraden doorvlochten is ;
3-vier eervolle vermeldingen verworven heeft zal minstens de nestel derde klasse ontvangen.

Het besluit van de Regent nr 300 van 26 maart 1945, gewijzigd door het besluit van de Regent nr 3429 van 20 januari 1947 (AD 87/47) schept de nestel 1940 in de kleuren van het Oorlogskruis 1940. Deze nestel wordt echter verleend voor twee eervolle vermeldingen 1940, die geen recht geven op de toekenning van de nestel van de Leopoldsorde of op een promotie in die orde.

-Escorte - Tenue - Eerbewijzen

De samenstelling van de escorte van een embleem is vastgesteld in het AD 216151. - Ceremonieel - Wacht van de emblemen.
De tenue van de officieren en onderofficieren wordt bepaald door het Regle¬ment betreffende de Tenuën van de Landmacht (uitgave 1969) blz. 18 (01-12), 28 (02-4), door dat van de Luchtmacht (uitgave 1951) blz. 9 (9) en door dat van de Zeemacht (uitgave 1967) blz. 10, 17 en 25.
De eerbewiizen die aan de emblemen moeten gebracht worden. zijn vastgelegd in het artikel 38 van het Voorschrift betreffende het Ceremonieel (IF/140) boek 11 en het AO J/363 van 8 december 1960.

[Paddy]

Hallo Binske,

Bedankt voor deze info.

Dus in 1914 waren er zowel op het niveau van het bataljon als van het regiment vaandels?

groeten,
Bert

Ja en nee eigenlijk Bert.
De Linieregimenten hadden één vaandel, ook al bestond dat regiment uit meerdere bataljons. Voorbeeld: 2de Linieregiment; op het voetstuk "2e REGIMENT D'INFANTERIE".
Na de Tweede Wereldoorlog (1946) kreeg het 3de bataljon van de 1ste Infanteriebrigade de benaming "2de Liniebataljon" en erft de tradities van het 2de Linieregiment, kreeg er ook het vaandel van in bewaring.
In 1957 wordt het 1ste bataljon van het 2de Linieregiment afgeschaft op vredesvoet. Het 2de en 3de bataljon hadden eveneens de tradities van het 2de Linieregiment geërft, zo ook het vaandel.
Op 1 juli 1960 wordt het 1ste Bataljon 2de Linieregiment op oorlogsvoet afgeschaft maar een 2DE LINIEBATALJON wordt opgericht (overgang naar de organisatie "LANDCENT" zoals dat heet).

Nochtans:
Geniebataljons beschikten in 1918 alle over een vaandel.
Bataljons Genie: 1ste, 2de, 3de, 4de, 5de, 6de, 7de, 8ste, 9de, 10de, 11de (deze twee laatste eenheden hebben in 1956 - nieuwe vlag - verkeerdelijk de benaming "regiment" op de sokkel gekregen), 12de, 13de, 14de, 15de, 16de, 17de, 18de, 27ste (Spoorweg), 29ste, Wielrijdersgenie (Geniebataljon van het Cavaleriekorps in 1936 en 20ste Bataljon Genie in 1939, na WOII is de vlag bij het 6de Genie, genie van de pantserdivisie), pontonniersbataljon (in 1949 aan het 11de Genieregiment toegekend, welke in 1951 het 11de Geniebataljon genoemd werd).

Transmissietroepen beschikten slechts over één vlag, die van het Korps Transmissietroepen (1923 toegekend maar blijkbaar nooit verleend).
In de plaats kwam de vlag van het Transmissietroepenregiment overhandigd in 1928).
Na de Tweede Wereldoorlog: vlag in 1947 overhandigd aan lt-kol Mermuys, als enige vlag voor alle TTR in België en Duitsland en vanaf 1949 kreeg elk bataljon het om de drie maanden in bewaring.
Later opgerichte bataljons kregen een eigen vlag (2TTR, 5TTR, 6TTR, 8TTR, 14TTR, 21 TTR, allemaal bataljons).

Bij KB van 22-9-1919 werd een standaard toegekend aan elk artillerieregiment.

Eigenlijk kan men er van uitgaan, dat eenheden die van na 1950-51 zijn, een bataljonsvaandel hebben (wie verbetert?). Maar dit kan geërfd zijn van een ex-regiment natuurlijk:
- standaard 1ste Regiment Zware Artillerie, in 1948 naar 23ste Artillerieregiment, in 1951 werd dit 23ste Artilleriebataljon, in 1952 standaard naar 71ste Artilleriebataljon
- standaard 2de Regiment Zware Artillerie, in 1951 72ste Artilleriebataljon
- standaard 3de Regiment Legerartillerie, in 1951 73ste Artilleriebataljon
- standaard 4de Regiment Legerartillerie, in 1951 74ste Artilleriebataljon
- standaard 5de Regiment Legerartillerie (1939, standaard in 1940 samen met het 21ste tot en met 26ste regiment), in 1955 naar het 731ste (!) Artilleriebataljon, eenheid voorzien op oorlogsvoet, standaard ter beschikking bij wederoproepingen in 1962 en 1965.
Zelfde standaard ook ter beschikking van het 741ste (!) bataljon in 1961 en 1963.
- 75ste Artilleriebataljon, toegekend in 1959


Lijkt allemaal niet zo simpel en vanzelfsprekend, maar als je je er even in verdiept (het boek "Emblemen en Eervolle Vermeldingen van de Eenheden" van L.A. Lecleir uit 1972 alweer is een "bijbel" wat dat betreft - tot 1972 evenwel) zou je er een beetje chocola van kunnen maken


Marc

[Paddy]

Tijdens WOII werden de emblemen in de abdij van Zevekerken (bij Brugge) verstopt.
Pater Nicolaas vertelde het me ooit en ik zal eens ter plaatse moeten gaan om fototjes te nemen.
Blijkbaar heeft de abdij er ook een erkenning voor gekregen.
De Duitsers zaten vlakbij de emblemen die ze nooit vonden.

de "erkenning":
http://www.mil.be/def/news/index.asp?LAN=nl&ID=2695
Hangt daar geen plaat aan de wand ergens om dit te gedenken of zo?
Fotootjes zouden inderdaad interessant zijn


Marc

Marc,

Bedankt voor de toelichting. Blij dat het allemaal zo eenvoudig in elkaar zit

Een echte standaard kan het dus niet geweest zijn dat het bataljon toen verloor.

groeten,
Bert

Hallo,

Hier enkele afbeeldingen van de Bn vlaggen van het 8ste linie regiment in 1930

1ste Bn


Uploaded with ImageShack.us

2de Bn


Veel verschil zal er tussen 1914 en 1930 niet geweest zijn vermoed ik

Groeten,
Peter

Uploaded with ImageShack.us

3de Bn


Uploaded with ImageShack.us

[Paddy]

Marc,

Bedankt voor de toelichting. Blij dat het allemaal zo eenvoudig in elkaar zit

Een echte standaard kan het dus niet geweest zijn dat het bataljon toen verloor.

groeten,
Bert

De standaard zijn ze toen inderdaad niet verloren, het zal eerder zo'n wimpel geweest zijn zoals op de foto's hierboven van peter.


Marc

Mysterie opgelost.

Thx, heren.

groeten,
Bert

[tommeke]

Ik ben op zoek naar een foto van het vaandel, van 8ste en 18de Linieregiment