Eben-Emael, 83 keursoldaten nemen Belgisch fort in.

[Exjager]

Geplaatst: Za Sep 18, 2010 8:36 pm

In de ochtend van 10 mei 1940 landen tien Duitse zweefvliegtuigen boven op de sterkste vesting van België, Eben-Emael. Tien minuten later zijn alle kanonnen van de vesting opgeblazen en ligt de invalsroute naar Frankrijk open. Het sterkste bolwerk van België had maar één doel: een Duitse inval verhinderen. Het bewaakte de bruggen over het Albertkanaal, met oevers van 40 meter hoog.



Tekening van het fort met de posities van het geschut en de gelande zweefvliegtuigen.

Het doek op het zweefvliegtuig knalde en klapperde. Acht mannen, dicht opeen op de smalle bank in het midden van de romp, deelden de schaarse ruimte met munitiegordels, mitrailleurs en vlammenwerpers. Aan de kant vastgesnoerd de springlading die de Duitsers in een paar jaar tijd ontwikkeld hadden. Deze zou snel zijn waarde bewijzen.
Door de ochtendnevel zag de piloot de omtrekken van de Belgische vesting. Hij blafte een bevel, de mannen zetten zich tegen elkaar schrap. En ineens hobbelde het toestel over het gras. Alles in het toestel schudde en schokte hevig, tot de grijphaken onder de romp hun werk deden. Met een flinke klap kwam het vliegtuig tot stilstand. Roerloos stond het in het bedauwde gras. Rond het toestel verrezen de kanonstellingen. En in de onderaardse bunkers werden 1000 Belgische soldaten wreed uit hun slaap gerukt. Feldwebel Niedermeier pakte een springlading, sprong uit de bunker en stormde op de geschutstelling af die hij in model gezien had tijdens zijn opleiding in Tsjechoslowakije. Het was kwart over vier 's ochtends, vrijdag 10 mei. De aanval op Eben-Emael was begonnen.

Hitler beraamde deze raid zelf.
Zeven maanden eerder,in oktober 1939, betrad het hoofd van de Duitse parachutisten, luchtmachtgeneraal Kurt Student, een klein Berlijns zaaltje met een walnoten lambrizering. Tegen de achterwand, achter een groot bureau, stond de Führer een uitgevouwen landkaart te bestuderen.
Er volgde een kort onderhoud. De Führer wees het Belgische bolwerk Eben-Emael op de kaart aan en vroeg of het mogelijk was om, als de inval in België, Nederland en Frankrijk begon, met zweefvliegtuigen op de vesting te landen. Student vroeg een etmaal bedenktijd. Er was nooit eerder een aanval met zweefvliegtuigen gedaan, laat staan op een vesting die onneembaar scheen te zijn. Maar Kurt Student achtte zijn parachutisten er wel bekwaam genoeg voor. De volgende dag bevestigde hij dat zijn soldaten de opdracht aankonden, maar alleen bij daglicht.
Dat antwoord van de generaal voldeed voor Hitler. Hij had hoogstpersoonlijk het aanvalsplan op de belangrijkste vesting van België uitgedacht:een eenheid parachutisten moest het betonnen bastion uitschakelen voordat zijn kanonnen de Duitse opmars in België zouden kunnen hinderen.
De aanval was onderdeel van een groter plan: parachutisten moesten drie belangrijke bruggen in handen krijgen, terwijl soldaten het fort uitschakelden.

Zes maanden training.
In de volgende maand, november 1939, begon de training voor 85 uitverkoren parachutisten, met de codenaam Sturmtruppe Granit. Ze werden ingedeeld in 11 groepjes. De volgende zes maanden moesten ze tot een onberispelijke aanvalseenheid gevormd worden. De training werd verplaatst naar Tsjechoslowakije. Hier landden de parachutisten op een perfecte kopie van Eben-Emael, in de lange Beneslinie. In het voorjaar oefenden de piloten in zweefvliegtuigjes het invliegen en landen tot alles klopte.
Tegelijk voerden Duitse onderzoekers proeven met springstof uit voor een nieuw wapen, de 'holle lading'. Het wapenproject was zo geheim dat de soldaten van de Sturmgruppe Granit er niet mee mochten trainen. In plaats daarvan renden ze bij het bestrijden van mitrailleursnesten en zware kanonnen rond met springstofdummy's in hun handen.
De training ging door tot de groepen op de één vierkante kilometer grote vesting konden landen en alle doelen in 10 minuten konden elimineren.
Begin april 1940 werd Sturmtruppe Granit naar Duitsland teruggeroepen. 'Fall Gelb', de Duitse inval in Frankrijk,België en Nederland, begon.

Noodlanding voor twee groepen.
's Ochtends vroeg, op 10 mei 1940, stegen 11 Stuka's op vanaf vliegveld Ostheim bij Keulen. Erachter hingen 11 DFS-230 zweefvliegtuigen aan een ruim 100 meter lange staalkabel. Aan boord zaten de leden van Sturmgruppe Granit.
Al kort na het opstijgen gebeurde wat niet gebeuren mocht. Twee vliegtuigen kregen problemen met de trekkabels. De twee piloten kapten onmiddellijk de kabels door en moesten snel de daling inzetten. Ongelukkigerwijs zat de aanvalsleider in een ervan.
Na een noodlanding dicht bij Keulen rukte Witzig de deur van zijn vliegtuig open, holde in het ochtendgloren over de akkers, stal een fiets en legde later beslag op een auto. Vertwijfeld door het vooruitzicht dat zijn mannen er alleen voor stonden, scheurde de luitenant als een dolle naar vliegveld Ostheim. Daar scharrelde hij een nieuwe kabel op terwijl grondpersoneel een nieuwe stuka en DFS-230 gereedmaakte.
Vier uur te laat steeg Witzig met zijn groep weer op. Maar toen zijn toestel om 8 uur 's ochtends landde op Eben-Emael, was de aanval allang voorbij.

Geruisloos zwevend boven België.
Volgens opdracht vlogen de andere piloten door naar het westen, geleid door lichtseinen op de grond.
Na precies 73 km vliegen, 27 km van Eben-Emael, gooiden de Stuka-piloten op 2,6 km hoogte de sleepkabels los. De zweefvliegtuigen hingen nu in de lucht boven Duitsland en begonnen aan hun lichte, geruisloze glijvlucht over de grens met België met 124 km/u.
'In de ochtendschemer lag er een lichte nevel over de aarde, waarachter wij vaag de omtrekken van het fort konden ontwaren', vertelde plaatsvervanger Oberfeldwebel Helmut Wenzel over de secondes vlak voor de landing.
In de vesting gaapte de wacht in de luchtafweerstelling verbaasd naar de geluidloze vliegtuigen die door de ochtendnevel naderbij cirkelden. Meteen was bij de Belgische verdedigers de verwarring compleet. De mitrailleurs vuurden mondjesmaat, omdat de Belgen twijfelden of de vliegtuigen Brits of Duits waren. Dat werd pas duidelijk toen een vliegtuigvleugel de luchtafweerstelling doorboorde en een man verwondde. Eben-Emael was gevallen.
Enige ogenblikken later staarden de vier soldaten van de luchtafweer in de lopen van twee Duitse machinegeweren. Ongelovig gooiden ze hun wapens neer en staken hun handen omhoog.

Eben-Emael in 10 minuten veroverd.
Groep 5 had haar opdracht volbracht. Binnen 10 minuten ontdekte Sturmtruppe Granit vervolgens wat de nieuwe holteladingen konden uitrichten. Snel en effectief reten deze springladingen de betonnen muren en kanonnen van Eben-Emael aan flarden.
Feldwebel Niedermeier, de eerste die een lading tot ontploffing bracht, beschreef de uitwerking op een waarnemingsbunker: 'De bom had een gat van 60x60 cm geslagen, waar we doorheen konden kruipen, en binnen in de bunker lag het kanon verkreukeld als een luciferdoosje.' Naast de vernielde kanonnen lagen gesneuvelde, gewonde of lamgeslagen Belgische soldaten.
Over de hele vesting was het beeld hetzelfde. Het vele maanden trainen had zijn vrucht afgeworpen. Vakkundig vernietigden de groepen van Sturmgruppe Granit hun doelen. Voor Eben-Emaels zware kanonnen ook maar één schot hadden kunnen afvuren, hadden de Duitsers ze buiten gevecht gesteld.

Soldaten sloten zich in.
De Belgen die de explosies overleefden, vluchtten de veilige onderaardse gangen in. Daar sloten zij de Duitsers buiten, maar tegelijkertijd zichzelf in. De Duitse keurtroepen konden de weinige uitgangen van het bunkercomplex eenvoudig bewaken. In de 28 uur die volgden hielden de Duitsers Eben-Emael bezet, terwijl de Belgische verdedigers binnen in de vesting opgesloten zaten.
En op de late avond van 11 mei kon de Duitse legerstaf een verheugend telegram aan Hitler sturen: 'Eben-Emael, dat de toegang over het Albertkanaal en de Maas bij en ten westen van Maastricht bestrijkt, gaf zich zaterdagmiddag over. 1000 man zijn gevangen.'

Lectuur:
Fort Eben Emael, Simon Dunstan, Osprey Publishing, 2005.
The Fall of Eben Emael, James E. Mrazek, Ballantine Books, 1991.

http://www.go2war2.nl/artikel/1000

[Exjager]

Glider assault on Eben Emael as an archetype for the future

In the wee hours of the morning on May 10, 1940, a flight of 11 German Luftwaffe Ju-52 tri-motor transport planes clawed their way into the dark sky above Ostheim, Germany. Connected behind each transport plane by a towrope was a high-wing motorless aircraft loaded with highly trained paratroopers. These paratroopers turned glidermen would make the opening blow of Germany's plan to seize France via striking through Holland, Luxembourg, and Belgium. Slightly over the Dutch border, the tow planes released their gliders. Nine of the 11 gliders reached their objective. Even though they had trained for months for this attack, none of the glidermen knew their objective by name until they loaded their gliders that morning. In the morning nautical twilight, nine Luftwaffe gliders silently descended upon the Belgian fortress of Fort Eben Emael. Within 20 minutes of landing, the 70 German glidermen rendered Belgium's most modern fortress, garrisoned by more than 800 soldiers, useless. The breach in Belgium's line of defense opened by these glidermen paved an open road for the German panzers to Blitzkrieg into the heart of Belgium.

This event not only marked the end of the Phoney War, but was also the debut of gliders in combat. Gliders were not a new invention; some of the earliest attempts at human flight were made in gliders. At the dawn of World War II, however, the concept of teaming powered aircraft with gliders to deliver combat troops to a specific landing zone in large enough numbers to overwhelm enemy defenders was revolutionary. The western Allies did not pursue a military glider program until after the Germans' success at Eben Emael. However, the Allies quickly exploited and expanded on what they had learned from German glider use at the fort. The German glider assault was a textbook example of the use of surprise in a military assault and served as a template for subsequent airborne operations conducted by the Allies in World War II.

Verder lezen:
http://findarticles.com/p/articles/mi_m ... _n6124007/

[Exjager]

Zeer goede tekst. Toch valt één fout me op:

Finally, the design of the fort was not guarded as a national security secret as German subcontractors were brought in to do some of the construction work on the fort.

Er waren geen Duitse bedrijven of aannemers betrokken bij de bouw van het fort, wel bij de aanleg van het Albertkanaal enkele jaren eerder. Dit is een hardnekkige mythe die regelmatig de kop weer opsteekt: " De Duitsers hebben het fort van Eben-Emael gebouwd!" Ik kan gerust zeggen dat dit dus niet waar is. Van het interieur van het fort wisten ze nagenoeg nietsn van de buitenzijde wél (door luchtfoto's, Duitse toeristen in het interbellum, ...)

[Exjager]

De actuele titel " 83 KEURSOLDATEN....." trok mijn aandacht en zette mij ertoe aan huidige bijdrage te brengen.
Het is enkel mijn bedoeling wat verduidelijkingen te brengen en zeker niet de volledige historiek, maar ook toch wat rechtzettingen, alles met het goede doel voor ogen....mensen helpen.

De Sturmgruppe Granit bevolen door Oberleutnant Witzig Rudolf bestond uit ELF(11) Sturmtruppen, genummerd 1 tot en met 11. De Sturmtruppen1,2,4,5,6,7,8,9, en 10 hadden elk een acht - 8- man sterkte. De Sturmtruppen 3 en 11 waren elk zeven(7) man sterk. De Sturmgruppe Granit was bijgevolg in totaal zesentachtig(86) man sterk, officieren, onderofficieren en troep. Hier willen we aanstippen dat de piloten van de zweefvliegtuigen DFS-230 deelnamen aan de operaties op het fort en behoorden tot de gevechtsgetalsterkte.

De Sturmgruppe granit vertrekt op 10mei1940 omstreeks 0435uur, DUITSE TIJD, vanaf het vliegveld te Köln-Ostheim(rechteroever van de Rhein en Oost van Köln) in ELF zweefvliegtuigen DFS 230, elk gesleept door een een Junker type 52. Elke Sturmtruppe heeft zijn DFS 230.

De Junker 52 die de DFS 230 sleept van Sturmtruppe 11, de Sturmtruppe met Oberleunant Witzig R, moet na enkele minuten vlucht een bruusk uitwijkingsmaneuver maken om niet in botsing te komen met een Junker 52 die was opgestegen vanaf het vliegveld Köln-Butzweilerhof en deel uitmaakte van een ander Sturmgruppe. Bij dat uitwijkingsmaneuver breekt de sleepkabel van de DFS 230 van Sturmtruppe 11. Men is genoodzaakt te landen en de DFS 230 van Sturmtruppe 11 landt te Köln-Westhoven. Na een drietal uren kan de Sturmtruppe terug vertrekken met een nieuwe Junker 52 als sleper die Oberleutnant Witzig kon op de kop tikken...maar dat is een ander verhaaL.

De Sturmtruppe 11 zal pas op 10mei1940 omstreeks 0830uur DUITSE TIJD landen op het plateau van het fort Eben Emael, negen andere Sturmtruppen waren daar reeds geland omstreeks 0525uur DUITSE TIJD op 10mei1940.

Een andere Sturmtruppe had eveneens pech. De Sturmtruppe 2 zal na een vlucht van ongeveer 25 minuten door een verkeerde geïnterpreteerde communicatie zijn DFS 230 zien ontkoppelen van de Junker 52. De Sturmtruppe is dan ter hoogte van Lucherberg en zal landen in de omgeving van Düren nog in Duitsland. Deze Sturmtruppe 2 vervoegt de regio van Kanne in Belgie langs de weg. Ook dat is een ander verhaal.

Aan de acties zelf op het plateau van het fort Eben Emael, die tot doel hadden de vuurkracht op dat plateau opgesteld uit te schakelen, werden in wezen slechts vijfenvijftig (55) ingezet. Enkel de Sturmtruppen 1,3,4,5,8,9,en 10 (in totaal 55man sterk) waren daadwerkelijk bij de vernieling van deze vuurkracht betrokken tijdens de twintig(20) minuten die deze actie eigenlijk maar duurde. De Sturmtruppen 6 en 7 waren terechtgekomen bij "valse" koepels in het noorden van de plateau van het fort en konden gezien hun verwijdering van de rest van de Sturmgruppe niet meer meehelpen. Ook dat is een ander verhaal.

De Sturmtruppe 2 van Oberleutnant Witzig landde pas een drietal uren later zoals reeds hiervoor aangegeven. De succesvolle uitschakeling van de vuurkracht was dan reeds een feit.....maar hier moet toch eerlijkheidshalve aan toegevoegd worden dat nog de ganse dag 10mei1940 en nacht 10/11 mei 1940 moest gestreden worden en dat na de primaire doelen nadien ook nog meerdere secundaire doelen werden aangevallen door de Sturmgruppe Granit. Hier ook is dat een ander verhaaL.

Hoe de titel van nu moet ingevuld worden laat ik over aan de wijsheid van gebruiker Gepard...het was enkel mijn bedoeling wat meer klaarheid te brengen.

Mensen helpen mensen!

[Exjager]

In de voorlaatste alinea moet natuurlijk gelezen worden:
De Sturmtruppe Nr 11 van Oberleutnant Witzig....en niet de Nr 2.
Sorry was foutje van mij. De aandachtige lezer zal zeker deze vergissing(niet opzettelijk natuurlijk) gemerkt hebben.

Dus Sturmtruppe 11 van Oberleutnant Witzig...

Mensen helpen mensen.

[Exjager]

In het fort van Eben zaten ze als ratten in een val,daar kon je niet uit

Hallo Pat,

Het was voor de Belgische troepen van het Fort GEEN enkel probleem om dat fort Eben Emael te verlaten.

Ze konden zonder probleem de enige toegang aan Blok I verlaten zonder gestoord te worden want daar waren op grondniveau geen Duitse troepen voor 11 Mei 1940 omstreeks 0600uur.

De Duitse Fallschirmpioniere van de Sturmgruppe Granit hadden NIET tot doel de Belgische troepen te verjagen uit het fort. Deze hadden enkel tot opdracht de vuurkracht boven op het plateau van het fort opgesteld uit te schakelen en dan nog bij pioriteit de vuurkracht die de bruggen te Kanne, Vroenhoven en Veldwezelt onder vuur konden nemen, de vuurkracht die de Sturmgruppe Granit op het plateau kon hinderen, zoals de mitailleuses in bunkers Mi Noord en Mi Zuid, en de vuurkracht die de Duitse vliegtuigen kon aanvallen, zoals de luchtafweerstelling met vier mitrailleuses Maxim ter hoogte van Blok IV. De Duitse Sturmgruppe Granit heeft het werk afgemaakt door ook de andere vuurkracht op het plateau uit te schakelen.

Hadden de Belgische troepen die het fort Eben Emael bezetten het gewild dan konden ze zonder probleem "vluchten" voor de vijand gezien er op grondniveau geen vijand was voor 11mei1940 omstreeks 0600uur.
Maar dan was dat een ander verhaal waarschijnlijk een van Landsverraad.

Dus "Ratten in een val "...geenszins.

Mensen helpen mensen

[Exjager]

De Duitse versie van de feiten:

Sturmgruppe Eben-Emael:
Pinierzug Witzig (Fallsch.Jg.Pi.Zg./7.Fl.Div.) starts at 04:30 at Köln-Ostheim. As the Gruppe meets the one from Köln-Bitzweilerhof the towing-line of Trupp 11 tears and the glider has to land near the Rhine river. A missunderstanding caused that Trupp 2 released too early and landed near Düren.
The glider of Trupp 11 is recovered by a Ju-52 from Gütersloh and reached Eben Emael at 08:30 during a combat break. The fortress itself was mainly as we thought. Just the northern part with fortifications number 14, 15, 16, 16, 19, 20, 21 and 56 considered as the strongest part of the fortress, consisted mainly of fake bunkers and field positions except number 19. Fort 23 was considered to lay under the normal level of the fortress and was not able to fire into the fortress itself (that was wrong.The bunker fired with a damaged 7,5cm turret till the end.). That is why two strong Trupps were ordered to the north and were quickly finished with their mission, while forces in the south were under heavy pressure. This was even worser as Trupp 2 who should attack fortification 24 and 26 did not arrive in the fortress. Trupp 5 and 8 managed to handle their missions and the one of Trupp 2.
Two Trupps are lost during the landing. In the first ten minutes the 55 landed men (excluded the two Trupps in the north secured there) attacked ten enemy fortifications successfully (19, 26, 31, 13, 24, 30, 12, 12, 18, 23). 23 opened fire again. One Flak-, M.G. position and a defended barrack for 25-30 men destroyed. At all seven armoured turrets, 2 fake turrets with 1-6m diameter blown up, nine 7,5 guns in fortifications, 3 7,5cm guns and two 12cm guns in cupolas destroyed.
After the fortifications were destroyed the Sturmgruppe defends Werk 19, 13, 12, 18 and the northern part of the fortress. During the day continuous enemy artillery fire on the southern part of the fortress by fieldartillery obvously guided from within the fortress. A prisoner said later that the artillery fire should not destroy the german paratroopers but prevent them from attacking south. Enemy sharpshooters from the dense wood in the northwest. Trupp 7 and 11 under Fw.W. tried to clean the woods but had to withdraw because of heavy enemy fire and casualties. At the same time a recon-squad who was sent from Werk 12 to 3 was annihilated (1 UO, 1 men KIA).
From then the platoon holds the area to the east of the wood from Werk 12 to 16 till the end. A enemy attack on Werk 18 was rejected by Trupp 1. In the late evening the commander has to decide wether to hold the northern art of eben Emael or break out to get contact with german troops. After several requests at Pi.Btl.51 when the attack will come they answer that they do not know.
Trupp2 who landed at Düren arrived at Canne, attacks the remaining belgian forces on the western side and captures 120 belgian soldiers.
At 12:30 the Stv. Truppführer of Trupp 2 gets in contact with UO H. at the northern part of Eben Emael but cannot cross the trench because of enemy fire from bunker 4. Alone he advances up to barracks 2 and the entrance bunker 3. He promised to bring Trupp 2 but the leader is killed in the meantime at the bridge.
The first contact with Pi.Btl.51 was established by a platoon with Fw. Portsteffen at 07:00. Around 12:00 additional platoons arrived at the western corner. After that Eben Emael is handed over to Oberstlt. Mikosch of Pi.Btl 51. The last defending positions 17, 35, 23 ceased fire. Sturmgruppe Eben Emael leaves the fortress at 16:00.

Bron: een website die ik jammer genoeg niet meer kan terugvinden met hierop de uit het Duits vertaalde velddagboeken van mei & juni 1940.
http://chrito.users1.50megs.com

[Exjager]

Het was voor de Belgische troepen van het Fort GEEN enkel probleem om dat fort Eben Emael te verlaten.

Ze konden zonder probleem de enige toegang aan Blok I verlaten zonder gestoord te worden want daar waren op grondniveau geen Duitse troepen voor 11 Mei 1940 omstreeks 0600uur.

Beste Dobje,

Hierin heb je grotendeels gelijk. De manschappen konden het fort verlaten via Blok I of door middel van enkele infanterieuitgangen her en der verspreid over het fort.

Bedenk wel dat de Duitsers te allen tijde luchtsteun hadden. Dit was één van de voornaamste redenen waarom er van de 500 reservisten te Wonck (5 kilometer verderop) er maar een honderdtal daadwerkelijk tot in het fort geraakt zijn. Ze werden constant bestookt en diegenen die het haalden waren gek van angst. Dit deed het moreel natuurlijk geen goed.

Zowel het garnizoen van het fort als eenheden van het 2de Grenadiers hebben tegenaanvallen gelanceerd tegen Gruppe Witzig. Deze mislukten echter door verschillende factoren:

- de Duitse luchtsteun
- Gruppe Witzig zat beschut in verschillende buitgemaakte bunkers van het fort
- de gebrekkige coördinatie/communicatie tussen het fort en de Grenadiers (dit werd ook bemoeilijkt doordat de meeste radio's en telefoonkabels vernietigd werden)
- Gruppe Witzig had het voordeel van de hoogte, superieure bewapening en training
- gebrekkige bewapening en training van het garnizoen van het fort (hun wapens waren verouderd en ze hadden tijdens hun opleiding weinig tot geen infanterietraining gehad: dit was ook niet nodig vond men...)
- de voornaamste waarnemingskoepels van het fort (met zicht op het plateau) waren vernietigd door Gruppe Witzig (dmv holle ladingen)

Bart[/list]

[Exjager]

Dag Bart,

Geen polemiek hoor...ik heb alleen willen zeggen dat de uitdrukking " Ratten in een val" niet correct is.

Indien men wilde, zelfs met Duitse luchtsteun in gedachte hoor, had men het fort kunnen verlaten want er was op grondniveau geen Duitse troepenmacht voor 11mei 1940 omstreeks 0600uur. Maar zoals ik zei ..dan hadden we een verhaal van Landsverraad.

De operatie Sturmgruppe Granit is mij voldoende gekend om naar waarheid te spreken. Ik heb er destijds een volledige historische studie aan gewijd om persoonlijke reden.

Vriendelijke groeten

Dobje

Mensen helpen mensen

[Exjager]

Beste Dobje,

mijn reactie was helemaal niet slecht bedoeld hoor. Ik wou het verhaal gewoon wat aanvullen.

Het was mij al duidelijk dat je zeer goed op de hoogte bent van de hele operatie. Mag ik vragen wat jouw persoonlijke band is met de aanval?

Met vriendelijke groeten

Bart

[Exjager]

De aanval op Eben Emael zal nu eenmaal een van die onderwerpen blijven waar er naast de feiten steeds een flink pak opinie en analyse geserveerd wordt.

Hoe meer je er over leest, hoe meer je de dingen kan plaatsen in de tijdsgeest van de jaren '30 en de 'in het leger moet ge niet denken; het leger denkt voor u' mentaliteit van de ABBL versus de andere aanpak van de vijand.

Voila - nog een mening erbij

[Exjager]

Eben-Emael is wel het meest bekende en gedocumenteerde feit, maar hierdoor word de rest van de verdedigingsgordel rond Luik dikwijls vergeten.
Het fort stond niet alleen, de andere forten rond Luik hebben op bevel het vuur op Eben-Emael geopend in een poging de Dduitse aanvallers te verdrijven.
Nu betrefende de tijdsgeest en de impact van de luchtaanvallen op de Belgische troepen in die forten, ik heb ooit een reportage gefilmd in het fort van Barchon, het eerste gedeelte is een rondleiding door het fort, wel in het Duist maar goed verstaanbaar, het tweede gedeelte is een intervieuw met een veteraan die als dienstplichtige in Barchon gevochten heeft, hij heeft het hier onderandere ook over die luchtaanvallen.

Voor de geinteresseeerden hier de link.

http://www.youtube.com/watch?v=1HXK4_UAZz0